temperatura

Kulka ołowiana spada z h=100m. O ile wyższą temperaturę ma ona po niesprężystym zderzeniu z podłożem? Zmian energii doznaje tylko kulka. O ile stopni ogrzeją się kule ołowiane o m₁=0,1kg i v₁=50m/s oraz m₂=0,2kg i v₂=100m/s w wyniku zderzenia centralnego?

Znajdź przyrost temperatury dwóch jednakowych kul ołowianych o v=20m/s każda zderzających się centralnie Znajdź prędkość kuli ołowianej o t=20^oC, która uderzając w stalową ścianę stopiła się Dwie jednakowe kule ołowiane o t=20^oC, mając jednakowe prędkości zderzyły się centralnie. Znajdź ich prędkości, jeśli stopiły się po zderzeniu. Z wysokości h_o=25m rzucono pionowo w dół z v_o=5m/s żelazną kulkę, która po zderzeniu z podłogą odskoczyła na h=10m. Znajdź przyrost jej temperatury, jeśli tylko 50% straconej energii mechanicznej zamieniło się na jej wewnętrzną. Ile lodu o t_o=0^oC stopiła kula ołowiana o m=5kg i t=50^oC, która spadła swobodnie z h=100m. Z jakiej wysokości spadła swobodnie kula aluminiowa, jeśli po uderzeniu w ziemię jej Dt=1^oC? Na poruszający się z v_o=20m/s stalowy wózek położono stalową płytę o takiej samej masie. Znajdź przyrost temperatury układu O ile stopni ogrzał się klocek żelazny pchnięty z v_o=6m/s ku górze równi o nachyleniu a=45^o po powrocie do podstawy?

temperatura

Współczynnik tarcia m=0,1. Z równi pochyłej o długości podstawy s_p=100m zsunął się klocek aluminiowy. Znajdź przyrost jego temperatury, gdy k=50% straconej energii mechanicznej jest rozpraszana a m=0,3. Młot o M=10kg i v=5m/s uderza niesprężyście w podkowę żelazną o m=1kg. Znajdź przyrost temperatury podkowy po n=10 uderzeniach, jeśli pobiera ona całą energię młota? Pod wpływem sił tarcia klocek aluminiowy o v_o=20m/s zatrzymał się na poziomym torze przekazując k=0,2 swojej energii do otoczenia. Znajdź przyrost jego temperatury. Młot o m=100kg spadł swobodnie z h=15m na stalowy pal o M=500kg i zderzając się z nim niesprężyście zagłębił go na s=10cm. Znajdź przyrost temperatury pala. Młot nie zmienia swojej temperatury.

elektron

Zjawisko elektryzowania się niektórych ciał było znane już w starożytności. O zjawisku przyciągania drobnych, lekkich ciał przez potarty suknem bursztyn wspomina Tales z Miletu (ok.. 600 lat p.n.e.).  Zjawisko elektrycznego odpychania po raz pierwszy zaobserwował Otto von Guericke Na przełomie roku 1733 i 1734 Fay odkrył „istnienie dwóch rodzajów elektryczności” przeciwstawiając „elektryczność żywiczą elektryczności szklanej”. Dziś powiedzielibyśmy, że zaobserwował istnienie dwóch rodzajów ładunków elektrycznych. Przełomowym momentem w rozwoju elektrostatyki było doświadczalne odkrycie w 1785 r. przez Ch. A. Coulomba prawa opisującego w sposób ilościowy oddziaływania ładunków elektrycznych. Natura ładunku elektrycznego jest ziarnista (kwantowa), tzn. ładunki nie występują w przyrodzie w dowolnych ilościach, lecz tylko w takich porcjach, które są całkowitą wielokrotnością pewnego ładunku elementarnego, którym jest ładunek elektronu. Elektryzowanie się ciał polega na gromadzeniu się na nich nadmiaru elektronów lub powstawaniu ich niedoboru.  Wartość ładunku elementarnego jest bardzo mała w porównaniu z ładunkami, jakich używamy w doświadczeniach, dlatego bardzo często możemy przyjąć, że ładunek może przyjmować wartości ciągłe (chociaż jest to przybliżenie, to jest ono bardzo dobre). Jednostką ładunku elektrycznego w układzie SI jest kulomb (1C=1A.1s). Jeden ładunek elementarny. Ładunkiem punktowym będziemy nazywać punkt geometryczny, obdarzony niezerowym ładunkiem elektrycznym.  W pewnych sytuacjach istotne jest rozmieszczenie ładunków na pewnych liniach, powierzchniach lub w objętościach. Wygodnie jest wówczas określać wielkość ładunku i sposób ich

elektron

rozmieszczenia za pomocą gęstości ładunku (odpowiednio: liniowej, powierzchniowej i objętościowej). Oddziaływanie ładunków nie następuje bezpośrednio (nie mają one bezpośrednio kontaktu między sobą), a za pośrednictwem pola elektrostatycznego, tzn. ładunek zmienia właściwości przestrzeni wokół siebie wytwarzając pewne pole sił elektrostatycznych i dopiero to pole oddziałuje na inne ładunki. Przedmiotem elektrostatyki są oddziaływania zachodzące między ładunkami elektrycznymi za pośrednictwem pola elektrostatycznego i związane z tymi oddziaływaniami zjawiska. Należy podkreślić, że ładunki wytwarzające pola muszą być niezmienne w Wygodnym sposobem graficznego przedstawienia pola jest wprowadzenie pojęcia linii sił pola. Liniami sił nazywamy krzywe, które byłyby styczne w każdym punkcie do wektora natężenia pola E. Otrzymane w ten sposób linie są skierowane – ich kierunek jest określony przez zwrot wektorów E. Kreśląc linie sił przyjmuje się następującą umowę: gdyby poprowadzić powierzchnię prostopadłą w każdym punkcie do linii pola sił, to liczba linii sił przypadająca na jednostkę tej powierzchni powinna być proporcjonalna do natężenia pola