wolt napięcie opór om Prądem stałym nazywamy ruch ładunków elektrycznych, który zachodzi pod wpływem różnicy potencjałów. Źródłem tej różnicy potencjałów może być ogniwo elektryczne - po połączeniu biegunów tego źródła przewodnikiem przez jego przekrój poprzeczny w każdym miejscu płynie prąd o takim samym natężeniu. W metalach poruszającymi się ładunkami są tzw. elektrony przewodnictwa a w elektrolitach - jony. Umownie kierunek prądu określony jest przez kierunek ruchu dodatnich ładunków. Rzeczywisty ruch elektronów w metalach odbywa się w stronę przeciwną. Ruch elektronów pod wpływem pola elektrycznego nakłada się na chaotyczne ruchy termiczne i jet bardzo powolny. O prądzie w elektrolicie mówimy, że płynie od elektrody dodatniej (o wyższym potencjale) do ujemnej (o niższym potencjale). Natężeniem prądu Natężeniem prądu stałego I nazywamy stosunek ilości ładunku Q przeniesionego w pewnym czasie t przez poprzeczny przekrój przewodnika, do tego czasu. Natężeniem prądu stałego I nazywamy stosunek ilości ładunku Q przeniesionego w pewnym czasie t przez poprzeczny przekrój przewodnika, do tego czasu. Natężeniem prądu stałego I nazywamy stosunek ilości ładunku Q przeniesionego w pewnym czasie t przez poprzeczny przekrój przewodnika, do tego czasu. Mówimy, że przewodnik ma opór 1 oma, gdy po przyłożeniu do jego końców napięcia 1 wolta popłynie przez przewodnik prąd o natężeniu 1 ampera. Nie wszystkie elementy obwodów spełniają prawo Ohma. Ponadto prawo Ohma spełnione jest jedynie w stałej temperaturze. Baterie, akumulatory i akumulatory to chemiczne źródła napięcia. Energia dostarczana ładunkom przepływającym przez te źródła jest efektem zachodzących w nim przemian chemicznych. Podczas pracy takie źródło stopniowo się wyczerpuje. Akumulatory można wielokrotnie ładować po rozładowaniu. Prądnica dostarcza energii , która pochodzi z przemiany energii mechanicznej w elektryczną. Fotoogniwo to źródło napięcia, w którym energia jest czerpana ze światła. Źródło napięcia zwiększa energię przepływających przez nie ładunków elektrycznych. Siła elektromotoryczna ϵ SEM może być utożsamiona z . skalarna czyli SEM baterii równa jest napięciu między jej biegunami, gdy nie płynie przez nią prąd. Jest to wielkość napięciem elektrycznym. Mierzy się ją w woltach. Spadek potencjału Napięcie pomiędzy końcami

wolt napięcie opór om przewodnika odpowiada utracie energii przez przez nośniki prądu i jest nazywane spadkiem potencjału. Nośniki ładunku przepływając przez przewodnik oddają swoją energię elektryczną atomom przewodnika i dlatego opornik nagrzewa się. Energia elektryczna w oporniku (przewodniku) zmienia się w energię cieplną. Opór wewnętrzny źródła Źródło napięcia jest zbudowane z przewodników o pewnym oporze elektrycznym więc przepływające przez źródło ładunki tracą energię elektryczną już w źródle. Wskutek tego wewnątrz źródła oprócz wzrostu potencjału (dzięki SEM) następuje też spadek potencjału, ze względu na opór wewnętrzny źródła. Gdy przez źródło siły elektromotorycznej płynie prąd, napięcie pomiędzy biegunami jest niższe od SEM. Łączenie ogniw Przy połączeniu szeregowym ogniw ich siły elektromotoryczne się sumują. Należy zwrócić uwagę na to, czy ogniwa są połączone zgodnie (plus do minusa) czy przeciwnie do siebie - wtedy SEM baterii włączonej przeciwnie należy odjąć. Przy połączeniu równoległym i zgodnym jednakowych ogniw napięcia się nie sumują - są takie same jak SEM pojedynczego źródła. Napięcie użyteczne Napięcie użyteczne to różnica potencjałów U pomiędzy biegunami źródła zasilającego. Gdy przez źródło nie płynie prąd U=SEM źródła. Gdy przez źródło płynie prąd U jest mniejsze od SEM, gdyż część energii jest zamieniana w źródle na energię cieplną, ze względu na opór wewnętrzny źródła. Zgodnie z prawem Ohma U=I∗R gdzie R jest całkowitym oporem obwodu. Na ten opór składa się opór zewnętrzny jak i opór wewnętrzny źródła,

optyka zajmuje się badaniem tych fal elektromagnetycznych, które są postrzegane przez oko ludzkie. Fale takie nazywane są falami świetlnymi lub - po prostu - światłem. Ich długości zawierają się w przedziale od 400 nm do 700 nm. Odgrywają one tak ważną rolę w życiu człowieka, że zasługują na specjalne traktowanie, mimo, iż ich ogólne własności są podobne do własności innych fal elektromagnetycznych. Barwa fali Wrażenia wzrokowe zależą od częstotliwości fali, a pośrednio - od jej długości. Jednej długości odpowiada jedna barwa. Teoretycznie istnieje nieskończenie wiele barw, lecz oko nie jest w stanie je odróżnić. Dlatego też wyodrębniono sześć barw zasadniczych, przy czym jednej takiej barwie odpowiada pewien przedział długości. Są to barwy (ułożone według wzrastającej długości fali). Światło białe jest mieszaniną wszystkich wymienionych barw (pod warunkiem, że ich natężenia są zbliżone). Wszystkie typowe (cieplne) źródła światła emitują światło białe. Im wyższa temperatura źródła, tym bielsze światło. O stopniu białości decydują głównie barwy: fioletowa i niebieska, których emisja wymaga wyższych temperatur. Wrażenie światła białego można też uzyskać w inny sposób. Dla każdej barwy istnieje bowiem druga barwa (zwana dopełniającą), która po zmieszaniu z pierwszą daje "barwę" białą. Przykładami par barw dopełniających są: niebieska - pomarańczowa, zielona - żółta i

optyka

inne. Oko posiada jeszcze jedną właściwość: prawie każdą barwę można uzyskać jako kombinację dwóch innych barw. Na przykład dodając do siebie barwy: czerwoną i żółtą uzyskujemy barwę pomarańczową; dodając barwę żółtą i niebieską - otrzymujemy barwę zielona itd. Odbicie światła
Na każdej granicy dwóch ośrodków następuje częściowe lub całkowite odbicie światła. Odbicie całkowite następuje wtedy, gdy fala pada na ośrodek nieprzezroczysty z doskonale wypolerowaną powierzchnią. Najczęściej są to powierzchnie metaliczne lub powłoki metaliczne naniesione na materiały szklane. Jeśli ośrodek jest przezroczysty, to część fali przechodzi do jego wnętrza. Proces odbicia zachodzi zgodnie z dwoma regułami: 1) promień padający i promień odbity leżą w jednej płaszczyźnie, prostopadłej do płaszczyzny granicznej; w płaszczyźnie tej leży również promień załamany w przypadku gdy oba ośrodki są przezroczyste; 2) kąt padania równy jest kątowi odbicia. Oba kąty mierzone są względem prostopadłej, wystawionej w punkcie odbicia.