Zjawisko elektryzowania się niektórych ciał było znane już w starożytności. O zjawisku przyciągania drobnych, lekkich ciał przez potarty suknem bursztyn wspomina Tales z Miletu (ok.. 600 lat p.n.e.). Zjawisko elektrycznego odpychania po raz pierwszy zaobserwował Otto von Guericke Na przełomie roku 1733 i 1734 Fay odkrył „istnienie dwóch rodzajów elektryczności” przeciwstawiając „elektryczność żywiczą elektryczności szklanej”. Dziś powiedzielibyśmy, że zaobserwował istnienie dwóch rodzajów ładunków elektrycznych. Przełomowym momentem w rozwoju elektrostatyki było doświadczalne odkrycie w 1785 r. przez Ch. A. Coulomba prawa opisującego w sposób ilościowy oddziaływania ładunków elektrycznych. Natura ładunku elektrycznego jest ziarnista (kwantowa), tzn. ładunki nie występują w przyrodzie w dowolnych ilościach, lecz tylko w takich porcjach, które są całkowitą wielokrotnością pewnego ładunku elementarnego, którym jest ładunek elektronu. Elektryzowanie się ciał polega na gromadzeniu się na nich nadmiaru elektronów lub powstawaniu ich niedoboru. Wartość ładunku elementarnego jest bardzo mała w porównaniu z ładunkami, jakich używamy w doświadczeniach, dlatego bardzo często możemy przyjąć, że ładunek może przyjmować wartości ciągłe (chociaż jest to przybliżenie, to jest ono bardzo dobre). Jednostką ładunku elektrycznego w układzie SI jest kulomb (1C=1A.1s). Jeden ładunek elementarny. Ładunkiem punktowym będziemy nazywać punkt geometryczny, obdarzony niezerowym ładunkiem elektrycznym. W pewnych sytuacjach istotne jest rozmieszczenie ładunków na pewnych liniach, powierzchniach lub w objętościach. Wygodnie jest wówczas określać wielkość ładunku i sposób ich
rozmieszczenia za pomocą gęstości ładunku (odpowiednio: liniowej, powierzchniowej i objętościowej). Oddziaływanie ładunków nie następuje bezpośrednio (nie mają one bezpośrednio kontaktu między sobą), a za pośrednictwem pola elektrostatycznego, tzn. ładunek zmienia właściwości przestrzeni wokół siebie wytwarzając pewne pole sił elektrostatycznych i dopiero to pole oddziałuje na inne ładunki. Przedmiotem elektrostatyki są oddziaływania zachodzące między ładunkami elektrycznymi za pośrednictwem pola elektrostatycznego i związane z tymi oddziaływaniami zjawiska. Należy podkreślić, że ładunki wytwarzające pola muszą być niezmienne w Wygodnym sposobem graficznego przedstawienia pola jest wprowadzenie pojęcia linii sił pola. Liniami sił nazywamy krzywe, które byłyby styczne w każdym punkcie do wektora natężenia pola E. Otrzymane w ten sposób linie są skierowane – ich kierunek jest określony przez zwrot wektorów E. Kreśląc linie sił przyjmuje się następującą umowę: gdyby poprowadzić powierzchnię prostopadłą w każdym punkcie do linii pola sił, to liczba linii sił przypadająca na jednostkę tej powierzchni powinna być proporcjonalna do natężenia pola